Iran is met stip het meest gastvrije land waar we ooit zijn geweest. Dagelijks werden we tientallen keren welkom geheten, bij bakkerijtjes lukte het soms gewoon niet om voor ons brood te betalen en tijdens lange busreizen kregen we thee en fruit toegestopt. Overal zijn Iraniërs heel gastvrij maar onze dag in Kashan sprong er wel echt bovenuit.

We hadden net vier dagen bij een Iraanse familie gelogeerd en hoe leuk het ook was, na 4 dagen met hun familie en vrienden te praten over Nederland, Iran, economie, religie, politiek en over de toekomst, kozen we in Kashan voor een kleinschalig hotel, heerlijk even een dag gewoon samen zijn dachten we.

Met nog een ochtendhumeur liep ik naar het ontbijtbuffet. Een Iraans gezin was al aan het ontbijten. De man van het gezin, die naast mij bij het buffet komt staan, vraagt waar ik vandaan kom, hoe onze reis er tot nu toe uitziet en wat onze mening over Iran is. Een beetje ampertjes beantwoord ik zijn vragen en bedank hem wanneer hij zegt dat ik welkom ben in Iran.

Met twee kopjes thee loop ik naar de tafel waar Manon is gaan zitten. De Iraanse man komt nog een keertje langs en vertelt ons dat hij in Amsterdam is geweest, gelukkig houdt Manon van praten en kan ik nog een beetje verder wakker worden.

Wanneer de Iraanse man weer bij ons langskomt, ditmaal samen met zijn zoontje, heeft hij zakjes oploskoffie, chocolaatjes, een zak pistache nootjes en zijn visitekaartje met mobiele nummer erop, voor ons meegebracht. Ondanks dat ik in mijn gedachten de koffie al aan het drinken ben, weigeren we eerst 6 maal om het allemaal aan te nemen (Iraanse Tarof).
Bij de zevende maal weigeren geven we op. De oploskoffie wordt direct gebruikt, de chocolaatjes en pistachenootjes bewaren we voor later.  Wederom raken we in gesprek met de man en ditmaal maak ik er ook deel van uit (de koffie deed me goed). Hij is een weekendje weg samen met zijn zoontje, vrouw en schoonmoeder. Ze komen uit de drukke hoofdstad Teheran, waar zijn schoonmoeder een winkel heeft in de grootste bazaar van de stad, zijn vrouw als arts werkt. Hijzelf is CEO van zijn eigen bedrijf dat handelt in speciale oliën en smeermiddelen en de kleine man heeft net zijn eerste woordjes Engels geleert op school.

We krijgen veel tips over de bezienswaardigheden van de stad en we krijgen een lift aangeboden naar een oud koopmanshuis welke zijn favoriet is. Lopen zou te ver zijn en zijn vrouw en schoonmoeder willen toch in die omgeving winkelen. 3 minuten later hebben we de “enorme” afstand overbrugd en staan we bij de ticket office van het oude koopmanshuis. Ondanks dat we het geld gepast op de balie leggen verliezen we de strijd en betaalt Mahaba de entree. Bij huis twee weten wij zijn kaartje te betalen, die overigens 1/3 van de toeristenkaartjes kost maar bij huis 3 krijgen we de entree weer cadeau, wij zijn overigens zijn gasten. Wanneer we huis 4 naar binnen willen komt onze Iraanse vriend niet meer onder het winkelen uit, hij wordt gebeld door zijn vrouw. Wij geven hem ons Iraanse telefoonnummer en gaan het huis in.

Als we even later op ons Iraanse nummer gebeld worden, worden we uitgenodigd voor een lunch. Lamskoteletten, rijst gekookt in saffraan, vis, aubergine salade, kip kebab, beef kebab, de hele vloer komt vol te liggen, we genieten van het eten maar ook zeker van het gezelschap! Voor de lunch mogen we absoluut niet betalen.

In de middag hebben hun een familiebezoek in de omgeving gepland staan. We worden afgezet bij de beroemde tuinen van Fin waar we afscheid van hun nemen. 

Als we, na de tuinen verkend te hebben, een paar minuten op de bus staan te wachten stopt er een taxi, achterin zit een vrouw gekleed in een zwarte chador. Haar man zit voorin. Manon neemt plaats naast de vrouw en ik stap daarna in. Zodra we rijden vraagt de man of hij voor ons mag zingen. Minuten lang horen we iets aan waarvan hij zegt dat het opera is, daarna begint hij aan een traditioneel nummer, dat bij lange na niet zo goed klonk als de versie die een jong meisje eerder deze vakantie voor ons zong. Als de man het mooi vindt geweest (en wij ook) applaudisseren wij fanatiek en geven we hem tal van complimenten. 10 kilometer verderop stappen we uit de taxi, nadat het ons ook na aandringen niet gelukt is om te betalen voor deze rit.

’s Avonds gaan we voor een broodje falafel naar hetzelfde eettentje als de dag ervoor. De man is nog even enthousiast ons te zien als de avond ervoor. Eigenlijk komt hij uit het zuiden van het land en was hij zeeman, maar tijdens de Iran-Iraq oorlog is zijn familie naar Kashan verhuist. Van het geld dat hij in de zeevaart heeft verdient is hij hier een falafel restaurant gestart. Zijn broer is aangesteld als chef van de keuken, zijn zoon doet de kassa en bediening en hij…. hij Is gewoon de eigenaar. De eigenaar vindt zijn falafel niet slecht, maar de vis die zijn vrouw soms voor hem maakt is vele beter. We worden dan ook uitgenodigd om de dag erna bij hun thuis te lunchen, ditmaal doen we erg hard ons best om de boot af te houden maar als we de volgende ochtend een smsje en een belletje van hem krijgen dat hij echt vereerd zou zijn ons te ontvangen besluiten we toch de uitnodiging te accepteren en te gaan genieten van de heerlijke vis door zijn vrouw klaargemaakt.

Wat is het meest gastvrije land waar jij ooit bent geweest?